In de solotentoonstelling ‘Es schläft ein Lied in Allem’ geeft Luitgard Schultz uitdrukking aan een natuur die alomtegenwoordig is en die wij als mens zijn. Wat als we de natuur niet langer zien als iets buiten ons, dat wij al dan niet kunnen verwoesten of beschermen, maar als iets dat alles omvat? Het is een krachtig en – voor ons dagelijks denken – ontregelend inzicht, dat ons de afgezonderde standplaats buiten de natuur, van waaruit we haar dachten te beschouwen, ontneemt. Het werk van Schultz, soms verfijnd monnikenwerk, dan weer onbewerkt en aards, laat ons met zorgzame en toch daadkrachtige bewegingen van ons voetstuk vallen. Zo veel van onze gekoesterde tweedelingen – mens/natuur, object/subject, kijker/bekekene – vallen mee en barsten in ontelbaar stukken uiteen. Gewenning duurt even, maar Schultz laat ons uiteindelijk thuiskomen in de geborgenheid en schoonheid van een onafscheidelijk verbonden zijn. Ja, we zijn wat nietig, maar delen wel met alles wat is het verrijkende en verreikende vermogen om te bewegen en bewogen te worden. Gelukkig ook door en met kunst, zoals de doeken, installaties en sculpturen van Schultz.