In de solotentoonstelling ‘Es schläft ein Lied in Allem’ geeft Luitgard Schultz uitdrukking aan een natuur die alomtegenwoordig is en die wij als mens zijn. Wat als we de natuur niet langer zien als iets buiten ons, dat wij al dan niet kunnen verwoesten of beschermen, maar als iets dat alles omvat? Het is een krachtig en – voor ons dagelijks denken – ontregelend inzicht, dat ons de afgezonderde standplaats buiten de natuur, van waaruit we haar dachten te beschouwen, ontneemt. Het werk van Schultz, soms verfijnd monnikenwerk, dan weer onbewerkt en aards, laat ons met zorgzame en toch daadkrachtige bewegingen van ons voetstuk vallen. Zo veel van onze gekoesterde tweedelingen – mens/natuur, object/subject, kijker/bekekene – vallen mee en barsten in ontelbaar stukken uiteen. Gewenning duurt even, maar Schultz laat ons uiteindelijk thuiskomen in de geborgenheid en schoonheid van een onafscheidelijk verbonden zijn. Ja, we zijn wat nietig, maar delen wel met alles wat is het verrijkende en verreikende vermogen om te bewegen en bewogen te worden. Gelukkig ook door en met kunst, zoals de doeken, installaties en sculpturen van Schultz.

Op een goede manier luisteren is nog niet zo eenvoudig. Op een heldere manier zeggen wat je voelt en bedoelt evenmin. Voor je het weet zit je midden in een discussie waarin ieder bezig is de ander te overtuigen. En er nauwelijks geluisterd wordt naar wat er echt gezegd wordt. Dit voelt voor niemand bevredigend. Op een socratische wijze in gesprek gaan geeft rust, ruimte, erkenning en doet recht aan elkaar. Iedere deelnemer voelt zich gezien en gehoord. Tijdens de vijfdaagse cursus socratische gespreksvoering van filosoof en beeldend kunstenaar Corrie Haverkort leren deelnemers hun eigen ideeën en meningen helder te verwoorden, vastgeroeste overtuigingen te onderzoeken en open te staan voor nieuwe inzichten.