Paty Berendsen over haar werk:

‍

Vaak werk ik in mijn praktijk met het gevoel van ontheemd zijn. Dat heeft te maken met mijn adoptieachtergrond.

‍

Het moment waarop een kind ter vondeling wordt gedaan, is moeilijk op te merken. Voor een klein kind zelf al helemaal. Het is ergens aan het spelen, zich onbewust van het grote, alles veranderende moment in zijn of haar leven.

Van dat specifieke moment zijn er helaas geen foto’s te vinden. Ik kan mij wel situaties inbeelden waarbij een kind ter vondeling wordt gedaan.

‍

Ik ben zelf op pad gegaan en heb foto’s van kinderen verzameld in een situatie waarbij de ouder niet duidelijk in beeld is. Bij de zes uiteindelijke schilderijen heb ik mijn eigen kinderfoto’s gebruikt om zo de bestaande foto van het kind hiermee te veranderen.

Dit in verband met de privacy.

‍

Bij dit werk is het niet de bedoeling dat de kijker zich ongemakkelijk of geconfronteerd voelt met het onderwerp. Of de precieze context begrijpt. Alleen al de maatschappelijke vragen over het feit dat een jong kind zich ergens alleen lijkt te bevinden zijn al voldoende. Wat doet het kind daar? Is het alleen? Is er iemand aanwezig die oplet?

De foto's die ik heb geportretteerd zijn neutrale momenten, het is mogelijk dat de familie terugkomt voor het kind, maar het kan ook niet gebeuren.

De kijker zou zich dat kunnen afvragen, maar waarschijnlijk ook helemaal niet, want in het echte leven gebeurt dit over de hele wereld, maar is het moment van afstand doen moeilijk te zien. We zijn geneigd, althans ik, aan een positieve uitkomst te denken als een kind alleen is.

‍

Van mijn werk kun je zeggen dat het een soort representatie is van de echte werkelijkheid van het afstaan van een kind.

Het gaat aan mensen voorbij wanneer een kind echt alleen wordt gelaten. Een heel belangrijk moment gaat dan verloren.

‍